Het café op de hoek van de Beursstraat met de Oude Brugsteeg was een gewild etablissement bij diverse dienstgroepen en de recherche afdeling om na een enerverende dienst een afzakkertje te nemen en de afgelopen dag te bespreken. Dit gebeuren werd voor dienstgroep 5 een wekelijks ritueel, waarbij aan het eind van de werkweek na de ochtenddienst de hele groep in zijn geheel de kroeg indook en na het nuttigen van enige consumpties, 1 voor 1 de collegaes het pand verlieten om zijn/haar heil huiswaarts te zoeken. Op een zomerse dag ergens in de late 80'er jaren was een dezer sessies bijna ten einde, toen om een uur of 8 of 9 's avonds ondergetekende met collega Rene als laatsten nog ter plaatse waren en besloten nog een aller-aller-allerlaatste afzakkertje te nemen alvorens huiswaarts te keren. Wij zaten aan een tafeltje bij het raam en zagen een keurig geklede man het café betreden. Deze man sprak de barjuffrouw aan en toonde haar een manillakleurige enveloppe. Wij zagen dat de barjuffrouw haar hoofd schudde, waarop de man het pand verliet. Uiteraard wist de barjuffrouw wie en wat wij waren en wenkte mij richting bar. Ik ging naar haar toe waarop zij mij vertelde dat de man haar postcheques te koop had aangeboden. Ik zag dat deze man in de richting van het Damrak liep. Ik zei Rene mee te komen en samen liepen wij achter de man aan. Tijdens het lopen deelde ik Rene mee wat er gaande was en op het moment dat de man linksaf het Damrak opliep zetten wij een sprint in teneinde onze achterstand te verkleinen, voordat de man in de drukte van het Damrak verdween. Gekomen op de hoek, zagen wij de man nog steeds op het trottoir aan de Beurskant lopen, een 15-tal meter voor ons. Hierop riepen wij deze man toe dat wij politieagenten waren en sommerden hem te stoppen. Vervolgens keerde de man zich om, gooide een enveloppe onder een geparkeerd staande auto en probeerde de benen te nemen. Helaas voor hem was dit een goed aantal jaren geleden en was mijn en Rene's loopsnelheid nog van dien aard dat hij geen enkele kans had weg te komen. De enveloppe werd vanonder de auto gehaald en bekeken. Het bleek een volledig set ongebruikte post-cheques te bevatten op de naam van een vrouw. De man werd vervolgens aangehouden terzake diefstal cq heling en overgebracht naar het bureau. In die tijd werden processen-verbaal nog getypt op de aloude Olympia en ik kan je zeggen, dat na een 5 tot 6 urig verblijf in de kroeg op de hoek de snelheid en accuratie op het toetsenbord ver te zoeken was en ik moest ik mijn wijsvingers een aantal malen van tussen de toetsen uithalen. Een goed jaar later liep ik in uniform te surveilleren met een collega, toen ik werd aangesproken door een man ergens op de wallen. Hij vroeg mij of ik hem herkende, waarop ik eerlijk moest antwoordde, dat hoewel hij mij bekend voorkwam, ik geen idée had wie hij was. Hij vertelde mij vervolgens dat hij de man was die ik had aangehouden terzake diefstal van cheques, waarop het hele gebeuren mij weer te binnen schoot. Tevens vertelde hij mij dat hij toen werkzaam was in de sorteerafdeling van de PTT en verslaafd was geraakt aan de eenarmige bandiet. Teneinde zijn schulden en uiterst kostbare levensstijl te handhaven werd hij een gelegenheidsdief. Hoewel onze aktie hem een gevangenisstraf had opgeleverd en hij zijn baan was kwijtgeraakt, bedankte hij mij voor zijn aanhouding. Hij was tijdens zijn detentie van zijn gokverslaving afgeholpen en hoewel het moeilijk was had hij zijn leven weer op de rails gezet en verbleef hij nu weer aan de goede zijde van de wetgeving. 
|